statek morski
Encyklopedia PWN
nawigacja
prowadzenie obiektu ruchomego (statku wodnego, powietrznego lub kosmicznego, pojazdu lądowego); także nauka o sposobach, metodach i środkach technicznych prowadzenia obiektów ruchomych według wyznaczonej trasy, wyboru trasy, wyznaczania pozycji obiektów ruchomych i nieruchomych (wspomaganie geodezji) oraz wyznaczania błędów pomiarów pozycji.
[łac. navigatio ‘żegluga’],
hydrol. wyodrębniona część oceanu, zwykle przylegająca do kontynentu, oddzielona od otwartych wód oceanicznych łańcuchami wysp, półwyspami lub podwodnymi progami, utrudniającymi wymianę wód głębinowych;
Kolumb Krzysztof, hiszp. Cristóbal Colón, wł. Cristoforo Colombo, portug. Cristovão Colombo, ur. prawdopodobnie między 25 VIII a 31 X 1451, zm. 20 V 1506, Valladolid,
żeglarz w służbie hiszpańskiej, odkrywca Ameryki.
działalność człowieka na wodzie uprawiana przy użyciu statków wodnych, z wykorzystaniem przeznaczonej do tego infrastruktury (porty, kanały);
Bałtyckie, Morze, Bałtyk, duń. Østersøen, est. Läänemeri, fiń. Itämeri, lit. Baltijos jūra, łot. Baltijas jūŗa, niem. Ostsee, ros. Bałtịjskoje mọrie, szwedz. Ostersjön, ang. Baltic Sea,
śródlądowe, półzamknięte morze epikontynentalne Oceanu Atlantyckiego, leżące w Europie Północnej między Półwyspem Skandynawskim a środkową i wschodnią częścią lądu europejskiego.
